Η απόφαση 1939/2016 ΜονΠρωτΘεσ δικαίωσε αγωγή μας για επιδίκαση διαφυγόντων κερδών μελλοντικού χρονικού διαστήματος από την πρώτη επιδίκαση και περαιτέρω ηθικής βλάβης από επιδείνωση της υγείας του παθόντος.
H παρούσα απόφαση αποφαίνεται επί των ζητημάτων επιδίκασης διαφυγόντων κερδών λόγω της βλάβης της υγείας του παθόντος από το τροχαίο συμβάν, επί των συνθηκών επέλευσης και λόγων υπαιτιότητος του οποίου με προγενέστερη απόφαση υπάρχει ουσιαστικό δεδικασμένο..Η επιδίκαση των διαφυγόντων κερδών για μελλοντικό της αρχικής εκδίκασης, χρονικό διάστημα γίνεται με επιμήκυνση παραγραφής κατά το άρθρο 268 παρ. 1α ΑΚ.
Επίσης, με την 1939/2016 αποφαίνεται και επί του ζητήματος της επιδίκασης ηθικής βλάβης λόγω επιδείνωσης της υγείας του παθόντος (πέραν της αρχικής εκδίκασης) και του ζητήματος της έναρξης παραγραφής από τη γνώση της επιδείνωσης αυτής. Η απόφαση εξέλαβε κατόπιν εκτίμησης των προσκομισθέντων αποδεικτικών στοιχείων ότι η επιδείνωση δεν μπορούσε να προβλεφθεί κατά το χρόνο της άσκησης της πρώτης αποζημιωτικής αγωγής του παθόντος, εκδηλώθηκε αργότερα και συνεπώς δεν υπέπεσε σε παραγραφή, απορρίπτοντας τους σχετικούς ισχυρισμούς των εναγομένων. Προέβη σε λάθος όμως όσον αφορά στην επιδίκαση δικαστικής δαπάνης εις βάρος του ενάγοντος παθόντος και όχι των εναγομένων, της αποφάσεως ούσης εκκλητέας, καθόσον υπήρχε και πίνακας εξόδων εκ μέρους του ενάγοντος (θα πρέπει να συμπεριληφθεί και άλλος λόγος όχι μόνον η δικαστική δαπάνη).
Με την εν λόγω απόφαση κρίθηκε ότι η διεκδίκηση των διαφυγόντων κερδών υπόκειται στην παραγραφή του άρθρου 268 εδ. α’ του Αστικού Κώδικα, κατά την οποία ” κάθε αξίωση που βεβαιώθηκε με τελεσίδικη απόφαση ή δημόσιο έγγραφο εκτελεστό, παραγράφεται μετά από 20 έτη και αν ακόμη η αξίωση καθ’ εαυτή υπαγόταν σε συντομότερη παραγραφή ή σε περίπτωση βεβαιώσεως με τελεσίδικη απόφαση της υπάρξεως αξιώσεως για θετική ζημία, χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης και αποθετική ζημία από αδικοπραξία, επέρχεται κατ’αρχήν επιμήκυνση της πενταετούς παραγραφής του άρθρου 937 παρ 1α ΑΚ σε εικοσαετή, αρχόμενη από την τελεσιδικία και ως προς το μέρος της όλης αξιώσεως αποζημιώσεως, της αναγόμενης σε χρόνο μεταγενέστερο εκείνου, για τον οποίο επιδικάστηκε αποζημίωση και τούτο γιατί θεωρείται ότι έχει βεβαιωθεί εμμέσως στην περίπτωση αυτή με την παρεμπίπτουσα δικαστική κρίση – η οποία είναι αναγκαία- για την ύπαρξη δικαιώματος αποζημιώσεως του παθόντος γενικώς για κάθε ζημία από την αδικοπραξία. Η επιμήκυνση όμως του χρόνου της παραγραφής απαιτεί αναγκαία την ύπαρξη αξιώσεως που δεν έχει υποκύψει στη μέχρι της τελεσιδικίας ισχύουσα παραγραφή, δεδομένου ότι τελεσίδικη επιδίκαση της επίδικης τότε αξιώσεως δεν επιφέρει αναβίωση της αξιώσεως και κατά το μέρος που δεν έχει ασκηθεί και έχει πλέον αποσβεστεί, λόγω παραγραφής, η οποία διέδραμε χωρίς διακοπή κατά άρθρο 261 ΑΚ.”
