Το γραφείο μας χειρίστηκε υπόθεση κοινωνίας δικαιώματος χρήσεως ακινήτου μεταξύ τριών δικαιούχων (μη ιδιοκτητών), δύο εκ των οποίων όφειλαν κατόπιν συμφωνίας να καταβάλουν αποζημίωση χρήσης στον έτερο για την ωφέλεια που αποκόμιζαν από τη χρήση και του δικού του αδιαιρέτου ποσοστού χρήσεως επί του ακινήτου.
Οι δύο κοινωνοί έπαψαν να καταβάλουν αποζημίωση χρήσης και ο τρίτος δικαιούχος αυτής κοινωνός, προσέφυγε δικαστικά εναντίον τους, αιτούμενος να του καταβληθεί η αποζημίωση χρήσης όπως αυτή συμφωνήθηκε.
Η νομική βάση της αγωγής μας στηρίχθηκε στις διατάξεις 785,786,787,792 παρ. 2, 962 ΑΚ καθω΄ς και στις διατάξεις των άρθρων 341, 346 ΑΚ και 176, 191 παρ.. 2, 907, 908 παρ. 1 του ΚΠολΔ.
Η πρωτόδικη απόφαση απεφάνθη ότι πράγματι έπρεπε να καταβληθεί η αποζημίωση χρήσης, δεχόμενη τη νομική βάση της αγωγής μας.
Η εφετειακή όμως που εκδόθηκε εν συνεχεία, εκ μέρους του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης ως δευτεροβαθμίου, απεφάνθη με σκεπτικό αλυσιτελές που δυστυχώς επικυρώθηκε και αναιρετικά, ότι όπως προέκυψε από προσκομιζόμενες φωτογραφίες εκ μέρους των αντιδίκων, είχε εκκενωθεί το μέρος του ακινήτου που ως χρήση αναλογούσε στον ενάγοντα και ως εκ τούτου δεν οφείλετο αποζημίωση χρήσεως.
Η απολύτως εσφαλμένη αυτή απόφαση στην κατάστρωση του συλλογισμού της, παρέβλεψε και πλημμελώς δεν εφάρμοσε το πραγματικό των διατάξεων των άρθρων 798 και 799 και 800 ΑΚ, που αναφέρονται στη λύση της κοινωνίας με διανομή και μάλιστα δικαστική σε περίπτωση μη συμφωνίας των κοινωνών. Αντιθέτως δέχθηκε τη δυνατότητα των κοινωνών να επεμβαίνουν αυθαίρετα στη λύση της κοινωνίας δίχως το πραγματικό των παραπάνω διατάξεων, να λύουν κατά το δοκούν την κοινωνία και αυτό να είναι ανεκτό στην έννομη τάξη. Και με την παραδοχή αυτή οδηγήθηκε στο πόρισμα ότι δεν οφείλεται ως εκ τούτου η αιτουμένη αποζημίωση χρήσης εκ μέρους των λοιπών κοινωνών.
Η αναιρετική απόρριψη αναφερόταν στο ότι η αγωγή εδραζόταν νομικά στις διατάξεις των άρθρων 785-787 ΑΚ και στην εξ αυτών απορρέουσα υποχρέωση των εναγόντων να αποδώσουν στον ενάγοντα την αναλογούσα στο εξ αδιαιρέτου μερίδιό του ωφέλεια και όχι στις διατάξεις των άρθρων περί λύσεως κοινωνίας.
Ως εκ τούτου εκδόθηκε μια πρωτοποριακή απόφαση που κοσμεί τη νομολογία εισάγοντας στο δικαιικό σύστημα έναν τρίτο δρόμο λύσεως της κοινωνίας, αυτόν της αυθαίρετης και κατά το δοκούν λύσεώς της εκ μέρους τινών κοινωνών.
