Το γραφείο μας κλήθηκε να ασχοληθεί με καταγγελία συμβάσεως εργασίας ορισμένου χρόνου από την πλευρά του εργοδότη κατόπιν υποβολής εγκλήσεως εναντίον του εργαζομένου για αξιόποινη πράξη.
Συγκεκριμένα ο εργαζόμενος ζητούσε με αγωγή που εστρέφετο κατά του εργοδότη, την επιδίκαση μισθών υπερημερίας λόγω άκυρης καταγγελίας της συμβάσεώς του και ηθική βλάβη και επικουρικώς την επιδίκαση υπέρ αυτού της αποζημίωσης απολύσεώς του.
Η απόφαση που εξέδοσε το Μονομελές Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης απέρριψε την αγωγή του εργαζομένου ως προς το σκέλος των μισθών υπερημερίας λόγω μη ακυρότητος της καταγγελίας της συμβάσεως εργασίας του και ανέβαλε τη συζήτηση του επικουρικού αιτήματος για την επιδίκαση αποζημίωσης απόλυσης μέχρι την αμετάκλητη περάτωση της ποινικής δίκης που είχε ανοίξει με την υποβολή της εγκλήσεως του εργοδότη.
Ο εργαζόμενος εν τέλει καταδικάσθηκε από το αρμόδιο Τριμελές Πλημμελειοδικείο, σε φυλάκιση τριών μηνών για την πράξη της νόθευσης εγγράφου μετά χρήσεως με τριετή αναστολή. Η εν λόγω ποινή παραγράφηκε όμως υφ’ όρον, διότι συνέτρεξαν οι προϋποθέσεις του άρθρου 8 παρ. 4 του Ν.4198/2013 (ΦΕΚ Α 215/11.10.2013) και η σχετική δικογραφία τέθηκε στο αρχείο. Εγεννάτο συνεπώς το ερώτημα αν υπό το καθεστώς αυτό οφείλετο η αποζημίωση απόλυσης.
Η 1738/2016 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης που επελήφθη κατόπιν κλήσεως του εργοδότη της εξέτασης του επικουρικού αιτήματος της αποζημίωσης απόλυσης της αρχικής αγωγής του εργαζομένου, απεφάνθη ότι “…εφόσον η κατηγορία σε βάρος του εργαζομένου ενάγοντος αποδείχθηκε βάσιμη και αυτός καταδικάσθηκε για την πράξη του, η καταγγελία στην οποία προέβη ο εργοδότης ήταν έγκυρη και επέφερε τη λύση της ένδικης σύμβασης , χωρίς να του οφείλεται αποζημίωση απόλυσης….”.
Συμπερασματικά λοιπόν ουσιώδες στοιχείο της επιδίκασης αποζημίωσης απόλυσης σε περιπτώσεις αξιοποίνων πράξεων των εργαζομένων, αποτελεί η κατ’ ουσίαν καταδίκη του εργαζομένου και όχι η μετέπειτα με οποιονδήποτε τρόπο παραγραφή της ποινής του.
